TWÓRCZY WIEK

Z jednej strony rząd opracował prognozę „Polska 2030”, w której mówi o zagrożeniach demograficznych i niewykorzystanym potencjale aktywizacji zawodowej, z drugiej zaś pojawia się pomysł zmuszenia pozostających na etacie emerytów do wyboru: albo zostają, ale ich emerytura będzie zawieszona, albo zwalniają się i pobierają emeryturę.



To złe rozwiązanie, choć i obecny system nie zachęca osób starszych do aktywności zawodowej. W sytuacji, gdy emerytura – mierzona siłą nabywczą – jest z roku na rok mniejsza, należy tworzyć zachęty, by seniorzy podejmowali pracę. To nie tylko zwiększa poziom ich dochodów, ale także wpływa korzystnie na samoocenę, chroni przed wykluczeniem i towarzyszącymi mu często problemami ze zdrowiem. Aktywność zawodowa seniorów to jeden z ważnych tematów krynickiego Forum III Wieku.



Praca to nie jedyna forma aktywizacji seniorów.



Oczywiście – ludzie starsi powinni być zachęcani do udziału w akcjach i kampaniach społecznych, projektach edukacyjnych, kulturalnych, rekreacyjnych, do pracy na rzecz otoczenia, w którym żyją, wolontariatu. Cała sztuka powinna polegać na spożytkowaniu potencjału i energii tkwiącej w seniorach – z pożytkiem dla nich samych i dobra wspólnego.

Warto promować aktywność starszych osób. Dobrym przykładem jest organizowany od 2007 r. Małopolski Plebiscyt „Poza Stereotypem” na Seniora Roku - osobę starszą niepracującą zawodowo, lecz bardzo aktywną w społeczności lokalnej, organizacji pozarządowej, niosącą bezinteresowną pomoc innym. Sądzę, że podobne projekty można organizować we wszystkich województwach, a raz w roku pan premier przyjąłby najaktywniejszych seniorów z całego kraju. To byłaby świetna forma walki ze stereotypami – patrzcie, starszy człowiek, a ile potrafił zrobić.

br>
Spotkanie autorskie w Krynicy



Te pozytywne przykłady aktywności seniorów odnoszą się m.in. do Uniwersytetów Trzeciego Wieku.



Federacja UTW przygotowała diagnozę, z której wynika, że w końcu 2009 r. w Polsce działało ok. 250 UTW skupiających sto tysięcy słuchaczy. Najliczniejszą grupę UTW stanowią placówki powołane przez stowarzyszenia i fundacje. Część UTW działa w ramach uczelni wyższych, a niektóre zostały utworzone przy jednostkach samorządowych – ośrodkach kultury, bibliotekach, ośrodkach pomocy społecznej. Mimo rozwoju UTW wciąż jest w nich za mało miejsca. Przeczytałam, że aby dostać się łódzkiego UTW, trzeba czekać 2,5 roku! Organizatorzy UTW borykają się z ogromnymi problemami – brakiem wystarczającej ilości sal wykładowych i wykładowców – nie wszyscy przychodzą do nas jako wolontariusze. Niektórym trzeba zapewnić budżet obejmujący także zwrot kosztów podróży. Słuchacze płacą jedynie symboliczne składki – podwyższając je, zamknęlibyśmy bardzo wielu ludziom szansę przychodzenia na zajęcia. Brakuje nam systemowego wsparcia budżetowego ze strony państwa. Proponowaliśmy zmianę ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, która pozwalałaby uczelniom finansowanie ze środków budżetowych ich pracowników angażujących się w UTW. Nasz pomysł nie zyskał akceptacji w ministerstwie. Byłam w Brukseli, rozmawiałam z panią rektor tamtejszego UTW. Dowiedziałam sie, że wykładowcy uczelni wyższych w swoich kontraktach mają obowiązek przeznaczenia określonej liczby godzin dla słuchaczy UTW. A więc w Belgii można to zrobić, a w Polsce nie.