WSPOMNIENIAMI W ALZHEIMERA

Co czują pacjenci, gdy próba odświeżenia pamięci udaje się?



Wielu z nich, przychodząc na zajęcia, skarży się: co się ze mną stało, przecież ja byłam kiedyś główną księgową, wszystko świetnie pamiętałam. Wykonanie zadania związanego z przywołaniem dawnych wspomnień przynosi im ulgę. Taką samą, jaką czuł każdy, gdy zdołał opanować w szkole tabliczkę mnożenia wywołującą wcześniej w nim stres. Pacjenci, którzy wydobyli z pamięci fragment zapomnianej, jak sądzili, przeszłości, nie kryją zadowolenia: przypomniałem sobie, jeszcze coś pamiętam, nie jest ze mną tak źle. Wzrasta poczucie ich własnej wartości.



Zapewne choroba wielu Pana podopiecznych nie rozwijałaby się tak szybko, gdyby została w porę zauważona. Na co należy uczulić bliskich osób starszych?



Na drobne z pozoru wydarzenia: mama nie przyszła do nas na imieniny – okazuje się, że jest w domu przekonana, iż z nikim się nie umawiała. Należy uważniej obserwować zachowanie bliskich, wiedząc, że mogą ukrywać przed nami swoje dolegliwości.



Mówił Pan o ruchu – gimnastyce pamięci. Taką gimnastykę można przeprowadzać ze starszymi osobami, nie czekając aż zaczną dokuczać im problemy z pamięcią. Słyszałem kiedyś taką radę: porozmawiaj ze starym człowiekiem, a zrobisz bardzo dobry uczynek.



Zgadza się. Starsi często narzekają na samotność, brak kontaktu. Rozmowa z innym człowiekiem, w czasie której mogą opowiedzieć o sobie, sprawia im ogromną radość. Spotykając znajomą starszą osobę, zatrzymajmy się i wysłuchajmy jej. Widzimy, jak wygląda przekaz w naszym kręgu cywilizacyjnym: kult młodości, piękna, sprawności. Starość - szczególnie chora, zaniedbana - nie jest ani piękna, ani atrakcyjna, niekiedy nawet nieładnie pachnie, bywa uciążliwa. Ale warto pomyśleć, że i my kiedyś będziemy starzy. Nie wyrabiając szacunku dla starości, źle traktując starszych, także własnych rodziców i dziadków, dajemy przykład swoim dzieciom. One mogą postąpić z nami jeszcze gorzej.



Rozmawiał: Krzysztof Pilawski