CZY JEJ WIERSZE MOGĄ KŁAMAĆ

Odlana z brązu Agnieszka Osiecka jest częścią miejskiego pejzażu Saskiej Kępy. Organizuje pani od kilkunastu lat konkurs "Pamiętajmy o Osieckiej". Pamiętają?



Gdyby nie pamiętali, nie mielibyśmy w zakończonej właśnie edycji 200 uczestników. Początkowo wydawało mi się, że z roku na rok ten konkurs będzie coraz bardziej niszowy – coraz mniej ludzi będzie wiedzieć, kim była Osiecka. Sądziłam, że wiele osób zgłasza się, aby wygrać nagrodę, która jest dość wysoka, albo zyskać trampolinę do komercyjnego sukcesu. Taki sukces zresztą często się zdarza. Choćby w przypadku Kasi Zielińskiej, Kasi Dąbrowskiej, Meli Koteluk i Marcina Januszkiewicza. Dostrzegam zmiany w nastawieniu uczestników, którzy traktują imprezę jak fajną przygodę, okazję do nawiązania nowych kontaktów i przyjaźni, szansę na spędzenie kilku tygodni z poezją Agnieszki Osieckiej – laureaci biorą udział w warsztatach w Sopocie. Z wieloma tekstami piosenek młodzi ludzie się identyfikują, uważają, że opowiadają one także o ich życiu…



…"za te polskie dwa tysiące".



Fakt, że konkurs tak długo istnieje i ma tak liczną publiczność, wskazuje, że specjaliści od marketingu w głównych mediach komercyjnych popełnili błąd, opierając 15 lat temu redakcje muzyczne na badaniach fokusowych, kasując z playlisty utwory, które trwają cztery minuty, czyli ponoć bardzo długo, i nie są oparte na dwóch taktach, czyli zostały sklasyfikowane jako "smutne piosenki". W ten sposób usunięto polską piosenkę. Tymczasem ludzie nadal chcą śpiewać te piosenki, chcą ich słuchać. Zwyczajnie za nimi tęsknią. Myślę o ogromnej niszy ludzi niezgadzających się na papkę popkulturową, o poszukujących odpowiedzi na ważne pytania "okularnikach".



"Listy na wyczerpanym papierze" potwierdziły tę opinię?



Sukces korespondencji Agnieszki Osieckiej i Jeremiego Przybory przerósł moje oczekiwania – nie wiedziałam, kogo może zainteresować miłość dwojga ludzi sprzed dziesięcioleci. Byłam pewna, że młodzi nie kojarzą ani Przybory, ani Osieckiej. Tymczasem to był wielki sukces edytorski, książka miała kilka dodruków. Zrobiła ogromne wrażenie na młodych. Jakaś 18-, 19-letnia dziewczyna podeszła do mnie, mówiąc: "Nie miałam pojęcia, że można tak korespondować ze swoim facetem, w dodatku bez użycia emotikonów".



Znowu myślą o Einsteinie



Przez wiele lat poezja Osieckiej przegrywała z pogonią młodych Polaków za własnym domem za miastem, dobrym samochodem, latem w Hiszpanii i zimą w Alpach. Do dziś wielu pretendujących do statusu klasy średniej ani "dzieckiem się nie zajmie", ani nie "myśli o Einsteinie".



Od śmierci mamy bardzo wiele się jednak zmieniło, co widać także w naszym konkursie. Dzisiejsze pokolenie 20-latków buntuje się przeciwko wartościom rodziców, którzy nie byli w domu, kiedy dzieci ich potrzebowały, za to harowali jak katorżnicy w korporacjach, walcząc o pieniądze, awans i prestiż. Dzisiejsi młodzi boją się kredytu na dom, który na dziesiątki lat ogranicza ich wolność, stając się opresją. Wolą podróżować z plecakiem po Europie i festiwalach.



"Rosną aktywa, ludność szczęśliwa", ironizowała Agnieszka Osiecka.



Niekoniecznie szczęśliwa. Zamiast mieszkać w domu, można wspólnie wynajmować mieszkanie i dzielić czynsz, a za zaoszczędzone pieniądze podróżować z plecakiem po świecie. Dzisiejsi młodzi może też dzieckiem się nie zajmą, ale coraz częściej myślą o Einsteinie. Nie imponuje im wizytówka manager, senior assistant, senior account. Wraca moda na lata 60. – rozkloszowane spódnice, a nie garnitury bizneswoman, kobiecość, a nie stonowane garsonki. Młodzi szukają miejsc, które może nie dają pieniędzy, ale stwarzają szansę na rozwój.